Zaterdag 6 september: Terwijl de eerste zonnestralen het stille water van de Tristachersee beroerden, begon ons avontuur. Met een gezonde spanning in het hart reden wij naar de parkeerplaats bij de Dolomitenhütte. Daar bleef de auto achter, de rest van de wereld leek opeens heel ver weg. Voor ons lag enkel het kronkelende wandelpad dat de berg in verdween richting de Karlsbader Hütte. Elke stap omhoog bracht ons dichter bij de wolken, terwijl de bomen hun schaduwen als sluier over het pad legden. De trage klim bracht ons van 821 meter naar het adembenemende 2260 meter, langs rotsen waar de zon haar macht liet voelen en kraaien hoog boven ons zweefden.
Halverwege dreef het zweet op het voorhoofd, de hitte werd genadeloos, maar iets dreef ons voort, de wil om deze klim nog eenmaal te volbrengen immers onze benen worden ook steeds ouder. Bij de Karlsbader Hütte werden we verwelkomd door een uiterst vriendelijke kelner en het gelach van andere wandelaars. Terwijl we genoten van de hamburger, de frietjes en onze dorst lessen, keken we uit over het dal: zo klein leek alles beneden.
Maar de terugweg wachtte, met nieuwe energie daalden we af, de zon al zachter, de wind fris langs onze wangen. Terug bij de auto voelden we ons anders: vermoeid, maar triomfantelijk. Een dag boven de wolken en weer een het avontuur. Was dit echt de laatste keer ????